Als je op het punt staat om een ode te brengen aan een dierbare, dan pak je natuurlijk groots uit. Waar anders dan op het podium in een theater kun je dit tot uiting brengen? De lege stoelen in de achtergrond brengen je aandacht naar de twee hoofdpersonen op het podium. De schijnwerpers in de achtergrond zetten Sandra & Babbe letterlijk in de spotlight. Zodra het licht zijn positie heeft gevonden, weerklinken de eerste tonen van Sandra’s oprechte woorden.

Vanaf het moment dat Sandra zegt: ‘Lieve Babbe…’, switcht de camera naar Babbe om te laten zien dat de hond reageert op de liefdesbetoog van Sandra. Met een begrijpende blik lijkt Babbe te zeggen: ‘Ga je gang Sandra, ik luister.’ Het pianospel doet zijn intrede. Eén voor één worden de noten gespeeld. Meer klanken zijn er niet nodig om de eerste passage van Sandra te ondersteunen. De gespeelde noten hebben een vrolijk karakter, omdat ze afkomstig zijn uit de c-major-scale: een toonsoort die de associatie opwekt van vrolijkheid, puurheid en eenvoud. Een perfecte match wanneer je Babbe door de modder ziet racen en Sandra hoort vertellen: ‘Vanaf de dag dat ik jou ontmoette, is de zon weer gaan schijnen.’

Het gecomponeerde stuk gaat verder, terwijl Sandra rustig terugblikt op de mooie momenten met haar soulmate Babbe. Het tweede deel van Sandra’s verhaal brengt ons terug naar de essentie. Zo vertelt ze: ‘Door jouw hulp kon ik zelfstandig blijven wonen en had ik mijn ‘menszijn’ weer terug.’ Wanneer Sandra de woorden ‘menszijn’ uitspreekt, zien we oude beelden waarin ze samen op pad zijn in de supermarkt. Je ziet Babbe met haar volwassen ‘puppy-ogen’ kijken naar Sandra. Daarna legt zij een rolletje Mentos in het winkelmandje. Zoiets kleins is groots in zijn eenvoud. Het zijn Sandra’s oprechte woorden, de oude opnames van Babbe en de piano op de achtergrond die zorgen voor een lach en een traan. Een terugblik vol weemoed.

Na deze mooie reflectie, rondt Sandra haar brief af door te laten weten dat ze altijd voor Babbe blijft zorgen. Is het verhaal dan ten einde? Zeker niet. Dronne neemt namelijk het stokje van Babbe over. Wanneer Sandra benoemt dat Babbe met pensioen is, vang je het geluid op van een dolenthousiaste hond die komt aanrennen. Het is Dronne! Ze schiet het beeld binnen en neemt plaats naast Babbe. Deze scène heeft een hoog Disney-gehalte, maar eerlijk is eerlijk: stiekem houden we daar allemaal toch van? Oh, trouwens leuk feitje: Babbe & Dronne zijn familie van elkaar. De moeder van Babbe is de oma van Dronne, hoe leuk is dat! 

Deze ode aan Babbe herinnert ons eraan dat video’s en content niet altijd onze dopamine verslaving hoeven te boosten. Het verhaal van Sandra & Babbe zorgt voor vertraging, het relativeert en laat ons voor 81 seconden weer iets voelen. Wij moesten wel even een traantje wegpinken. 

1. Zet het verhaal centraal.
2. Ga voor oprechte takes en neem de tijd tijdens de opnames om de geschoten beelden bij je binnen te laten komen.
3. Kies een geschikte locatie waar de aandacht gericht is op de hoofdpersonen en het vertelde verhaal ondersteunen.
4. Gebruik creatieve elementen in de postproductie die extra nuance kunnen aanbrengen bij specifieke gedeeltes in de video. Denk aan: subtiele sound effects, het gebruik van kleuren die passen bij de emotie die je wil opwekken.
5. Werk met het element ’tijd’. Veel verhalen werpen een blik op het verleden. De aanvullende beelden (B-rolls) die je vastlegt, kun je bovenop de hoofdopnamen leggen. In deze videocampagne hebben ze ervoor gekozen om oude beelden van vroeger te laten afspelen als in een ouderwetse filmprojector.

Tijdens het schrijven van deze blog in september 2023 zagen we dat Babbe in juni 2023 een plekje heeft gekregen in de hondenhemel. We willen Sandra en haar naasten ontzettend veel sterkte wensen met dit verlies.

Liefs, Buro Werktuig